නිව්ටන්ට වැරදීමක් වී ඇත.
සමාන බර වස්තු වුව
ඇද වැටෙන වේගය
වෙනස්ය!

අතීත කතා වලට
පිළිතුරු නැත.
ප්‍රශ්නාර්ථ සහ විශ්මයාර්ථ මිස!

සඳ එයි.
ඇවිත් යයි.
ඉන්පසුව කළුවරයි.
හරියටම
ඔබ වගෙයි!.

කුඩා ඉදිකටුව
සියලු ඇඳුම් මසාදෙයි
තමා නිරුවතින් බව
නොදැනම!

කුඩා වුව
හිඩැස
විශාලය
අඩුව!

මැළවුණ කඳුවල
හෙලුවැලි ගහ කොළ
තුරුලට ගන්නට
කළුවර එනකොට

තනිවුණ කිරලෙක්
වැලපෙන දුක් හඬ
යළි යළි නංවයි
කඳුලැලි නෙතගට.

මැරුණු උන් වීරයෝය
ඉපිද නැති උන් සූරයෝය
ඉන්න උන් මාරයෝය!

..මධු සාද..
අශ්වයින් සේ අරඹා
බූරුවන් සේ හැසිරී
ඌරන්සේ නිමා කරයි!

බඳුන් දනී
උවමනා තරම් පිරෙන්නට.
ජලය නොදනී
අපතේ නොයා රැකෙන්නට!

...සිතුවමක් අඳිමි මම...
කොළපාට ගොයම් ගස්
පසුබිමට
සුදුපාට කොක් රෑන.
දම්පාට කඳුයාය
ඉහළින්ම
කහපාට හඳ පළුව.
කිරිපාට දොළ පාරෙ
ඝනසැරට
රතුපාට මල් යාය.
හිනැහෙන්න අණ ලැබූ
මගෙ මුනෙ
අඳුරු පැහැ හිස් දෑස.

ලාවුලු ගහේ පොරකන
වවුලන් අදත් ඇවිදින්
ලාවට සුවඳ අරගෙන
මී මල් හිනාවෙයි දැන්
උර මත හිස හොවාගෙන
පීදෙන සඳට බණිමින්
එනවද ඉගිලෙන්න මා හා
නිදිබර කන්ද ඉහළින්!

මුදුන් මුල ගැලෙව්වත්
සියලු දේ ඉවර නැත
ඉතුරුවූ කේශ මුල්
යලිත් පන දෙවනු ඇත!

හස්තියෙකුගේ දෙපා
පැළඳ ගත් ගෙම්බෙකුට
හැකිවේය රවටන්න
ටික කලක් ලෝකයම.

අඩි කෝදුවක් රැගෙන
එරී ඇති තරම මැන
නිගමනය කල හැකිය
හස්තියෙක් නොවන බව.

වයින් වැනි ප්‍රේමය
පරණවෙන තරමටම
පැසෙන !

බැරෑරුම්ව සිතුවාට
ජීවිතයෙ මහ දෙයක් නැත.
සෙවනැළි ටිකක් හා
ආළෝකය ටිකකි!

ඔරු පාරු හා විසල් නැව් යති
ලකුණු නොසිටිති.
මඳ සුළං සැඩ සුළං ඉගිළෙති
කැළැල් නොසිටිති.
වලාකුළු හිරු සඳුද බැසයති
මතක නොසිටිති.
බොහෝ කලකින් නුදුටු දෑසක්
සිතේ ඇමිනෙති!

මං එක දිගටම
ලොකුවුනා..ලොකුවුනා .ලොකුවුනා.
අනේ එක දවසක
හිතුවෙවත් නැති මොහොතක
මං ආයෙමත්
පොඩිවුනා!

වියලී ගිය පිණි බිඳුව
කොහි ගියෙද?
මෙතනත් නැත
අතනත් නැත!

එම්බාම් කරුවකුගෙන්
ඉගෙන ගත යුතුව ඇත
මැරුණත් හිනාවීගෙන
සතුටින් ඉන්න අන්දම...!

....නව සොයා ගැනීමක්...

විසල් රික්තයකි
මා තුල.
අධික පීඩනයෙන්
පිරුණු!

දැනගනිල්ලා
පවිත්‍ර කරන්නෙනි.....!
නුඹලාය ඉක්මනින්
අපවිත්‍රවිය හැකි.

ගුගුරයි අහස.
තණපතක් යට
මැඩියෙක්
භාවනාවක !

අකීකරු සුළඟ
අවුස්සා මතක
ඇහැරවා සිහින
පැනගියා දුරක....!

..
හිම පියළි
තට්ටු කරයි කව්ළුවට.
ඇතුලත
ගිනිමැලයකි උණුහුම්!

මහ වැසි
ගසාගෙන යයි
ශේෂ නොකරම.

මඳ වැසි
කැළලි සාදයි
ධූළි තිර මත!

මඩ පාට වතුරෙ
කිරි පාට හඳක් !

ආදරේ නිවුන් සොහොයුරිය
රාගය.....
අන්ධකාරයේ දුටුවිට
හඳුනාගැන්ම අමාරුය.
නිතරම හදවතේ
පහන් දල්වා තබනු!

පමාවී පැළවුන
රෝස අත්තක
මලක් පිපෙන්නට
කලක් නැතිවිය.

....වෙන්ව යන ප්‍රියයාට ....
සෙමෙන් අඩි තබනු මැන
නොතැළෙන සේ
විසුළ මල් පෙති!

සිහිනත් අරන්
මං එනවිට
ඔබට
ඇහැරිලා...!

ශූන්‍යත්වයට
මඳක් එපිටින්
පරිපූර්ණත්වය ඇති හෙයින්
නිතර ඒ දෙක
පටලැවෙයි!

අලුතින් සොයාගනු ලැබූ
සියලු දේ
පරණ දේවල්මය.
කිසිවෙකු ඇස නොගැටුනු
කිසිවෙකුත් ගණන් නොගත්ත !

මසාදෙන්නට තිබුණි
ඔබෙ ඉරුණු හදවත
සන්නාලියක්ව සිටියානම්...
පිරිසිදු කල හැකිව තිබුණි
ඔබ කිලිටි හදවත
සෝදන්නියක්ව සිටියානම්...
පුරුද්දන්නට තිබුණි
කැඩී බිඳී ගිය හදවත
වෙදැදුරියක්ව සිටියානම්...
කියවා දෙන්ට තිබුණි
අකුරු මැකුණු හදවත
ආදරය දැන සිටියානම්...!

පුදුමයි....,
කාලය හරියටම දන්නා හැටි
කුමන කලට
කුමන ඇඳුම
සැපයිය යුතුද යනබව...!

වැර වෑයමින්
සුළං පුම්බති
කුඩා සිදුරක්
ඇතැයි නොදැනම
ජීවිතේ!

අඳුරු පැහැති
විසල් මසුන්
ලෙහෙසියෙන් හසු නොවෙති.
රිදී පැහැති
කුඩා මසුන්
පහසුවෙන් ගොදුරුවෙති.
බඩගිනි පිළිහුඩුවන්ට!

....මැකීයාම..

මට ප්‍රථම පැමිණිවුන්
තබා ඇති අඩි මතම
මම මගේ පා ලකුණු පිහිටුවමි.
උදෑසන ඔබ පැමිණ
ඒ මතින් අළුත් රූ
ලකුණු කරනා බවද
දැන හිඳිමි!

තෙල් සිඳී
තිරය දැවුණවිට
පහන නිමෙයි.
නමුත්
නොදැවෙයි!

ගිලන් ඇඳ..

සුදු බිත්ති
මෘදු හිරු රැස්
නිහඬ පාළුව
අලස සුළං....

මැනිය හැක
කිරිය හැක
දැකිය හැක
අවුල් හැරගත හැක.

පසු කල දේ
පසු කරන දේ
පසු විය යුතු දේ
සියල්ල අවර්ණය.

නිහඩ බව ඝෝෂාවකි
නිසල බව චලනයකි
සැබෑ දේ මායාවකි
පිරුණු දේ හිස් බවකි!

හිසරදයද හොඳයි
මාරු කළහැකි
කොට්ට ඇත්නම්!

ජීවත්වෙමින්ම
මියගිය හැක.
ලියන කියවනවිට
කන බොන නිදනවිට
සිනාසෙනවිට හඬනවිට
ඇවැසි කුඩා නිමේශයක් පමණය .
මා මියගිය ලෙසම...,
ජීවත්වෙමින්!

ගල්කුලක්....
ඔසවන්න බර වැඩි
වටෙන් යනු දුර වැඩි
උඩින් යනු උස වැඩි
හද මත!

මියගිය අර්ධයය
හොඳම අර්ධය!

කුඩා අතක්...
අතරමග අත හැරුණු
දමා එන්නට සිදුවුණු
දැන් ලොකු ඇති.
සිනිඳු නැතුව ඇති!

ඔබ හෙට
එනු ඇත.
හෙට යළි
නොඑනු ඇත!

සැඩ සුළඟකට
නිවුන ගින්නක
අළු අතර රැඳි
ගිනි පුපුරු ඇත
මුදු සුළඟකට
වහා ඇවිලෙන...!

....ලෙනින්ටත් වැරදුණි...
මිනිසා දුටුවාට
මිනිසා තුළ සිටින
සත්වයා දුටුවෙ නැත.

සඳ
ඇවිත්
ගිහින්.
දැන් ඉතින්
දිගටම
කළුවර...!

කිසිදින නොතිබුණි
හැන්ද මා අත.
හැමදාම තිබුණේ
පිඟාන පමණමය!

සොහොන් පාලකය..,
අමතක නොකර
පහන් දල්වන්න
මළවුන්ට මග නොවරදින ලෙස!

මෙදා පාරත්
නොගැලවෙන ලෙස
මඩේ හිටවමි
ඉතුරු ඉනි ටික..!

ඇට මැස්සෝ
මං එනකල්
ඉගිල්ලෙන්න
බොට තහනම්.

බොවාරි මැඩම්
කවුරු නාවත්
මං එනවා
නුඹ බලන්න.

කැලැන්ඩරේ
දුවල ගිහින්
සොඳුරු දවස
අරන් එන්න!

මගේ
කණකොක් ප්‍රේමය
ඉගිලෙන්න
තහනම් කල !

ඔබ මගේ සිත
කැබලි කල පසු
හැම කැබැල්ලෙම
ඔබේ රුව ඇත.

පෙරට වැඩියෙන්
දහස් ගුණයක්
මගේ සිත තුල
ඔබ රැඳී ඇත!

තරණය කරයි
ගවයා
චණ්ඩ ගංගාව.
එගොඩට යයි
ගොණු පිට
ගව පල්ලාද!

සත්‍යය බොහෝවිට
අන්තිමට පැමිණෙයි.
සෙමෙන් අඩි තබා
සොරෙකු මෙන්!

සඳ....,
කොස් ගස උඩ
අඩක් නිරුවත්ව
හඬමින්.

වවුලන්....,
කොස් අතු අග
සඳ නිදියනතුරු
තරහින්.

ඉතා උස මිනිසුන් මැද
ඉතා මිටිවී සිටීමේදී
දෙපැත්තක් ඇත.
කකුල් වලට පෑගිය හැක
(ප්‍රවේශම් වුවහොත්)
කකුල් අතරින් රිංගිය හැක.

කවුඩන් ගාල් වෙති
කැදැලිවල.
රොස් වෙන බතක සුවඳක්.
බඩගිනි පොඩි උන්!

අත්...!
මිට මොලවාගෙන
උපදී.
අල්ලාගෙන
නැගිටියි.
වෙලාගෙන
සැරිසරයි.
දිග හැරගෙන
යන්ට යයි!

...එකම ලුණු....
කන විට

රස
බොන විට

විස!

වැලි කැටය
හද තුල
ඉවසමි.
මුතු ඇටයක්
වෙන බැවින්..!

අඳුරේ
පහනක් අතින් ගත්
අන්ධයෙක්
ගෙදර යයි.

බිය වන්න
ඔබ ඔසවා තබන අය ගැන
නොසිතන තරම් ඉහලට.
පොලවේ ගසන වේගය
නොසිතන තරම්
දරුණු විය හැක....!

පිටව ගියපසු
සියලු බැතිමත්හු
සැනහී ගිය සිතැතිව...
දෙවියන් වහන්ස!
හෙමිහිට වැතිරෙන්න
අල්තාරය මත
ඔබේ තුවාළවල
සැරව පිහිදන්න!

අපි සිහින දකින්නෝ වෙමු.
මේ අහන්න !
සිහින බිඳෙයි.
සිහින එළිවෙයි.
සිහින විකිනෙයි.
එහෙත් ...,
ඒ සිහින හැරුනුකොට
තවත් සිහින ඇත.
සිහින නැත්නම්
අපත් නැත!

ගැහැණුනි...,
සිරුරට ගැසූ ඇන
ගැලවිය හැක
සුවකළ හැක 

හදවතේ ඇනුණු ඇන
ගැලවිය හැකි
වෙදැදුරෙක් නැත.

කළුවර
කඳුවල
තැන තැන
පත්තුවේ
පවුල්..!

මීදුම...
උගුලකට හසුව
රබර් වදුලේ,
කෙසෙල් කොළ ඉරෙන සුළඟටද
කැටුව යන්නට නොහැකිව.

වලාකුළු..
කඳු මත වැතිර
හිරු එළියේ,
කුරිරු රැස් දහරින්ද
සැඟව ගත නොහැකිව.

මගේ සිත...
කඳුළු ඇස් ඇතිව
ඉතා ගැඹුරු,
ප්‍රපාතයකට ඇද වැටී
ගොඩට එනු නොහැකිව.

දර මිටියක් හිසින් ගත්
කුඩා කෙල්ල...
ගවුමේ ඉරුණු තැනට
ලොකු කටුවක්ද
අවුල් වූ වරල පුරා
මල්ද ගසාගත්...!

ගබඩාවේ
වෙස් මුහුණු හිඟ බැවින්
විකටයාගේ මුහුණ පැළඳගෙන
ඉලව් ගෙවලටද යාමට සිදුවේ!

ඇගෙ සිනිඳු වරලස
මගේ රළු මුහුණ මත
මල් සුවඳ වගුරවයි
මට මා මතක නැතිකර..!

පුදසුන මත
සියලු මල් අතරින්
එක් කුඩා සුදු මලක්
සුදීප්තව
පරව යන බව දැන දැන
පරව යන්නට නොබියව
නිවුන හෙයින්......,
නොනිවෙන ලොව.

ඔබේ ලොකු උරහිස
ඉඩ ඇති නේද
අප දෙදෙනාටම
වැළපෙන්න?

පෘතග්ජන ගැහැණියට
පළමු ගල
පෘතග්ජන පිරිමියෙකුගෙන්!

අපි වෙන්වෙන බව
කල්තියා දැනුනිනම්......
බස් එකේ දොඩ දොඩා යන'තර
අතින් අල්ලන්න තිබුනා.
'ස්වර්ණ කුණ්ඩල' බලන අතරෙදි
උරෙහි හිසලන්න තිබුනා.
මල්පාරේ තනිවෙච්චි මොහොතෙදි
මුහුණ සිප ගන්න තිබුනා!

...කපා දැමූ බෝ ගස...
බෝ කොළ
බණ පොත් අස්සට
බෝ ඉපල්
දර ගේ අස්සට...!

ආලෝකයෙන්
අඳුරෙහි
රටා ඇඳිය හැකි සේම
අඳුරෙන්ද
ආලෝකයේ
රටා ඇඳිය හැක.
වෙනස ....,
පැහැය පමණය.
 

උස් ගස්වල
පහල අතුවල
පිපෙන මල්ද ,
නූස් ගස්වල
ඉහල අතුවල
පිපෙන මල්ද ,
සම නොවේ
කිසි ලෙස...!

වැහැපන් මල් වැස්ස.
අමතකවෙයන් ගෙන එන්ට
පිරිමි කුඩය.
අමතක නොකර රැගෙන යමි
(කුඩා)
ගැහැණු කුඩය!

කන්ද උඩ
වලාකුළු කන්දක්.
ආකහේ මූන හරි නැත.
කෝ මගේ වැහි කබාය?

සමාන්තර පථ දෙකක වුව
යා හැක එකම අරමුණකට
එකා මත එකා නොපතිතව
එහෙත් ...
අත්වැල් බැඳගෙන...!

..බුදු කුටියේ  පහන..
හැමදාම පත්තු වෙනවා මිසක
නිවෙන්නට ඉඩක් නැත !

ළදරුය රාත්‍රිය
සිහිළැල්ය සුළඟ
අහසද කම්මුල්ද තෙමයි
සඳ දියර....!

අප දෙදෙනා සහ තරඟය

ඔබ ඉදිරියට දුවන විට
මා දුවා තිබුනේ
පසුපස හැරී.
එක්තරා විදියකට
අප දෙදෙනාම දිනුම්.

මල් පිරුණු
වතුසුදු ගස
කෙසේ දැනගනීවිද
මලක් ගිළිහුණු බව.
දරාගත් පොළොව මිස...!

වහලය උඩ සඳ ට
ඔච්චම් කරයි
ගේ තුල සඳ...!

ඉතා සීතල
හිම
දවයි රඳනා
අත.

පැහැදිලි අහස
වළාකුල්වලින් තොර.
ඉගිලෙන වෙලාවය
තටු කපන්නට පෙර.

ගැහැණුනි ...,
ගෙවල්වල සිටින
බත උයනු,රෙදි සෝදනු
දුහුවිලි පිසිනු,බුදුන් වඳිනු.
සක්වල කරක්ගසා එන පිරිමින්ට
පුද පූජා කරනු.
බැරිවෙලාවත් විහිළුවටවත්
කවියක් නම් නොලියනු.
මුහුණු පොත නම් නොබලනු.
ඒවා අයිති පිරිමින්ටය.
කවි ලිවිය යුතුම නම්
කවියට අධිපති මහතුන්ගෙන්
අවසර ගනු.
උන් කැමති කවි විතරක් ලියනු.
ඒත් ...

පිරිමි නමකින්...!

කන්ද මුදුනට රැගෙනවිත්
පහලට තල්ලු කල විට
නැවත කඳු නගිනු නොහැකිය
බිඳුණු අත් පා සහිතව.

තදින් අල්ලා ගනිමි
අත්හැරීමේ
ධර්ම පුස්තකය ..!

පණුවන් ගිල දමයි
කුකුළු පැටවෙක් ,
උකුස්සකුට බඩගිනිබව
නොදැන..!

ඔබේ පා ඇඟිලි ස්පර්ශව
අලුත් තණකොළ
ලජ්ජාවෙන් මිරිකී
බිම බලාගෙන ...!

මා මුහුණ බලන
කැඩපත මත
රැළි ඇන්දේ
කවුරුන්ද?

බිත්තරයක් ඔසවාගත්
කුඹිත්තියක්
ගෙදරින් තරහවී
ගෙදර යයි....!

..හොඳම පෙම්වතා...!
අනෝරා වැස්සකට
ඇති පදම් දියබත්ව
මං මුලාවූ දිනෙක
මාදෙසවත් නොබලා
ගත මුවා කරගන්න
සළුවක් දුන්
ඔහු....!

කල් යාවි
ඔබතට පත් වෙන්න
මා ලියූ සංදේශය.
පරෙවියෙක්,සැළලිහිණියෙක්
සොයාගනු නොවූ බැවින්
රෑ බදුල්ලෙකු අත
එවීමට සිදුවිය.

ගොලුබෙල්ලන්ට
පුදුම උපදන
ඉබ්බාගේ
ගමන් වේගය..!

පැහැදිලි පොකුණු දිය තුල
පා ඔබා සිටින්නිය ඈ .
පාඟිල්ලක පැළඳි මුදුවට
මත්සයෝ කොටති
ලේ බිඳකැයි රැවටී..!

ඔබෙ දෙතොල් සිඹින
සුළං රැළි
මගෙ දෙතොල් සිඹින තුරු
බලා ඉමි...!

ඉරුණු වළාකුල
අතරින්
කෙලෙස දකිමිද
පිරුණු අහස..?

වෙනස් පිහාටු ඇති
අප මැදින් හිඳගති
කළු පාට පාළුව..!

පොකුණක් තුල
කළාමැදිරි සොයති
කළාමැදිරියන්...!

**********

හීන්දෑරී හඳ
කොක්කෙන් ගිලිහෙනකල්
කට ඇරගෙන
තඩි ගෙම්බෙක්..!

දැක ඇත
පිළිලයන් වුව
ගස් සමග සිටින හැටි
දුක සැප බෙදාගෙන.

RearGate: උගේ වම් අත

RearGate: උගේ වම් අත
සියලු කඳුළු
ලුණු රස බව දනිමි.
මේ කඳුල
ලේ රස බැව් හැඟේ.

අගුළු

කවුළුව....
වසා ඇත.
එනමුත්
අගුළු දමා නැත.

හෂිතගේ කවියකට උත්තර..

කෙතක් වන් ගැහැණිය
දුහුල් පිළියෙන් සැරහී
පාලු කළු අඳුරෙහි
පුන් සඳක් සේ දිලිහි දිලිහී!

දැන ගනු පිණිස...!

අත් දෙකම නිල්වී ඇත...
නිතරම කොනිත්තා ගැනීමෙන්.
ජීවිතය සිහිනයක් නොවේයැයි
සැක හැර දැන ගනු පිණිස...!

හෙට...

විනිශ්චයකාරතුමනි
අමතක නොකරන්න
හෙට අප දෙදෙන
සුභ සහ යස
සෙල්ලම් කරන දිනය බව.

..මා සැඟව සිටින ගුහාව..

ආවොත් බලාගෙනයි!
කපුරු කට්ටකුමන්ජල් සුවඳද
සෙම් සොටු මල මුත්‍ර දුගඳද
ඉවසන්න වෙයි.

ආශා..!

පිරිමින්ගේ ආශා..
ස්වභාව ධර්මයය.
වැළැක්විය නොහැක.
නිරෝගී කමය.

ගැහැණුන්ගේ ආශා...
අස්වාභාවිකය.
වැළැක්විය යුතුය.
නොදැමුණු කමය.

ප්‍රථම හාදුව...

අපි ඇවිදගෙන ගියා.
වක ගැහි ගැහී එහෙන් මෙහෙන් එබී එබී සෙවණැලි ඇවිදන් ආව අපි පසුපසින්.
විසල් රුක්ෂයක් යට සීතල පිරිලා තිබුනා.
අපි නැවතුනා.
සෙවණැලිත් නැවතුනා.
ඔබේ සෙවනැල්ල පහත්වී මගේ සෙවනැල්ලට උණුසුම් හාදුවක් දෙනු දැක මා විළියෙන් මුසපත් වුනා.
ඉන්පසු නැවතත් අපි ඇවිදගෙන ආවා.
අපේ සෙවණැලි දෙකක් නොව එකක් වී ඇති බව මා දුටුවේ එවිටයි.

පහන නිවුනම

පිනි මත ඇවිදින්න එනවද
කිති කව කවා පා යුග.
මල් රොන් අරගන්න  එනවද
එලවා සමනළුන් රැල .
වලාකුළු අල්ලන්න ආසද
අහස තරමට උඩ පැන .
මං ගාව ඇලවෙන්න කැමතිද
පහන නිවුනම සුළඟට...!

සත්තයි,
ඔබ තරුවක්ම තමයි.
සඳ තරම් එලිය නැතුවට
ඔබ තරුවක්ම තමයි.
නිවී ගොස් බෝ කලක් වුව
තවමත් එළිය ලඟාවෙමින් පවතින...!

සිහිනයකට හසුව

තෙත තණ පලස මත
උණුසුම් උරහිසක් උඩ
හිස තබා ඇස අයා
අපරිමිත අහස දෙස බලන්නෙමි.
අසංක්‍ය තරු කිණිති
වලාකුළු හා එතේ.
මංමුලා වවුලෙක්
ක්‍රා..ස් ගා හඬ තලයි.
සඳ දියෙන් නැහැවී
සළු උනයි කඳු ශිකර.
පාව යමි මොහොතක්
සිහිනයකට හසුව
ජීවිතයට ඉහලින් ....!

....පොත් සල්පිල....

පොත් කියවන මා
දුවමින් පනිමින්
පොත් කඳු ගෙනත්
තියාගන්නැයි කියන විට
පොත් නොකියවන ඔහු
කඳුවල බරින් නැමී
තවත් කඳු ඔසවන්නට
ඉවසිල්ලෙන් බලා සිටී...!

රත්මිනි වළල්ල

මං ඉන්නවා බලාන
තවමත්..
හුඟක් කල් ගෙවීවුනත්
කුරුමිණි අකුරින් කුරුටුගෑ
හසුනක් එනකල්....
රත්මිනි වළල්ලක් දැවටු
සැබෑ ආදරයත්  අරන්  ..!

කටු ඇනුණු තැන.

උයන අද්දර
නිදිකුම්බා ගාලේ
පැටලුනු ඔබේ පය
හිමින් උකුලට රැගෙන
කටු ගලවා දමමි.
එක කුඩා හාදුවක්
තවරමි
කටු ඇනුණු තැන.

....නොඉපදුණු ප්‍රේමය...

ඇරඹුණු විගස මියගිය
මියගිය පසුව ඇරඹුණු
අමරණීය ප්‍රේමය...
පුනර්භව ගණනක් පසුකර
තවමත් ගැබ තුල...
ඉපදෙම්ද නොඉපදෙම්ද
පෙර නිමිති බලමින්...!

ඔරු පදින්න

මට වඩා කොටයි තමයි
වයසිනුත් බාලයි.
පැසත් හිස්.
ඒත්......
ඔරු පදින්න දක්ෂයි
ඒ නිසා කැමති වුනා.

අයිතිකරුවෙක් නොමැති රෝස මල

රෝස මලක්....
රෝස කරත්තයකින් වැටුන
පයින් පයට පෑගෙන
සියලු දුක් ගන්න.
අයිතිකරුවෙක් නොමැති හෙයින්
අහුලා ගන්න හිතෙන.

මඳ සුළඟට
වැහෙම්ද නොවැහෙම්ද
සිතමින් කවුළුව.
රන් වළලු ලූ
සිහින් දෑතක
නිවුණු පහනක්.
ඉකි බිඳින අඩ අඳුර.

...ප්‍රේමය....
පනාවක රැඳුනු
කෙස්ගස් කීපයක්..
මෘදු විලවුන් සුවඳක්...
කලබලයෙන් දුන්
හාදුවක්....!

දඩාවතේ දුවන
කියන දේ නාහන
දඩබ්බර හදවත
බැඳ තබන ලනුපොට
යනවිට අරං ගියානම්
ආපසු එවනවද නොපමාව.
නන්නත්තාර නොවන්නට
තදින් ගැට ගසා තබනු  පිණිස...!

අතීතය...!

සුදුමැලි මුහුණින්
දුබල අඟ පසඟින්
වැනි වැනී එයි කෙනෙක්
යන යන තැන තනියට....!

එලෙව්වත් නොදුවන
බැන්නත් ඉවසන
රැව්වත් සිනාසෙන
ඒ මගේ අතීතය...!

දමාගිය පියාපත

ඔබ දමාගිය පියාපත
සුරැකිව තබා ගමි  මම.
ඉගිලෙන සිතක් ආවිට
     සවිකරගනු පිණිස එය....!

නැතිවුණු සපත්තුව සොයන
සින්ඩරෙල්ලා වෙමි...
හමුවූ  අයෙක් වෙත්දැයි
සොයාගත යුතු වෙමි..!