ගිලෙන්නට ආසන්න
මල් පෙත්ත
වැර යොදා පදිනු මැන
තොටමුණට
කුණාටුව යළි එන්න
පළමුව
පමාවී ගොඩවැදුණු
කුහුඹුව!

බිඳෙන හැමවර
ජීවිතය
කෑලි අලවමි
පුරුදු ලෙස.
එහෙත් මගහැරේ
නිතරම
කුඩා කොටසක්
වඩා ප්‍රියකළ.

මගේ හද පොකුණකි.
කුඩා වැහි බිඳටද
විසල් ගල් කුලටද
රැළි නගන අඩු වැඩි ලෙස.
මතුපිට කම්පනය පෙන්වන
ඇතුලත කම්පාව සඟවන.

අමදින්නෝ අමදිත්.
ඒ බව දැන දැනත්
තුරු...
හෙලති මල්
නැවත නැවතත්
පාගනු පිණිසත්!

උදයේම පිපී
පැය අටක් වෙහෙසව
පරමලක් සේ ඒවි
අපේ අම්මා
හන්දියේ බේකරියෙන්
ආදරය ටිකක් ගෙන
ආයෙමත් කුස්සියේ
පිපෙන්නට.

....පතිනි- පති ....
ඇය
කළු ගලක් බැඳගෙන
ගෙළ වට
සුළඟට ගතු කියන.

ඔහු
කුරුසයක් තබාගෙන
උර මත
කන්දට බැන වදින!

වැස්ස
පතිතව
රිය කවුළුවක
ඇවිද ගිය
අප දෙදෙන
පෙනෙන
මැකෙන
යළි පෙනෙන
යළි මැකෙන!

...හුදකලාව....
සිහින් සර සරය
සුළඟ විය හැක.
පහන නිවන්නට ඇත්තේත්
ඒ සුළඟමය!..

ගිම්හානයය මුලටම.
අතු ඉති වියළවනු පිණිස.
ඉක්බිති සුළඟය
කොළ හලා පිරිසිදු කරන්නට.
හිම පැමිණේ අන්තිමට .
පිරිසිදු සුදු ඇඳුම් ගෙන.

සියල්ලෝ පසසති හිම
මුලින් ආ අය මතක නැතිකර!

දවස
මුදු ලෙස ඇරඹ
කුරිරු ලෙස ගතකර
පරාජිත ලෙස නික්ම යයි.

.
ඇය සිටියාය
සෙවනැල්ලකුදු අහිමිව
කුස්සියේද ආලින්දයේද
රෙදිවැල අසලද
මල් ගස් මුලද
නිහඬව.බිම බලාගෙන.
හදිසියේම
තැපැල්කරු විසින්
සොයා ගන්නා තුරු.

පින්වතිය
පව් මේ විසල් ගස් වැනිය
ගස් ගලවා දමන්න.
ස්වාමිනි
ගස් ගැලවුවද
කුඩා පැළ ඇත.
පින්වතිය
කුඩා පැළද ගලවන්න.
ස්වාමිනි
කුඩා බීජ තිබේ.
පින්වතිය
පොළොව පෙරළා දමන්න.
ස්වාමිනි
කපුටු වසුරින් යළි  පැල ඇතිවේ.
පින්වතිය
කපුටන් එළවාදමන්න.
ස්වාමිනි
උන් ගස් අතර සැඟවේ.
පින්වතිය
මේ විසල් ගස් ගලවා දමන්න.
ස්වාමිනි
.......!!

කුඩා මුහුදු රැල්ලක්
ඔළුව ඔසවා බලයි
උස්  කන්දක් මත
උල්පත තවම ඇත්දැයි!

.
මගේ උකුලත පිපුන
කුඩා උල්පත ඔබ.
වැඩුණි නොසිතු අයුරින්
තවත් රඳවනු නොහැක උකුලත.

අවසර පදය පවසමි
නොනැවතී  ගලා යනු මැන 
ඉවුරු අද්දර සිරි නරඹමින්
මහා ගඟුලක්ව  ඇදී යනු මැන.

බොහෝ දුරු කතර ගෙවමින්
මහ සයුර හමුවූ දින
කෙතරම් කුඩා දැයි නුඹ
මුල් වතාවට පසක් වෙනු ඇත.

ආයෙත් එකම  සැරයක්
උකුලතෙහි නැළවෙන්නට
හිත රිදෙන මොහොතක
හිතෙනු ඇත ඒ කිසි සැකක් නැත.

ගඟුලක්ව සයුරට ගිය
සයුරෙහි රළ පෙළක්වුණ
නුඹට යළි උල්පතක් වීමට
නොහැකි බව දන්නෙමිය මම අද!

"මේ මගේ හර්දේ වස්තුව
මේ කුටීර
මේ කපාට
මේ නාල"

'මේ කවුද?
මම නෙමෙයි ,වෙන කෙනෙක් නේද?'

"ආ..., ඔව්
මේ මං මැරෙන්න කලින් එක නොවැ"

...සඳ....
හෙට රෑ එනවනම්
සුදු ගවුමක් ඇඳන් එන්න.
පන්සල් ගෙනියන්න
තරු ටිකකුත් කඩන් එන්න.
වෙල්යායේ මැද්දටම ඇවිදින්
ඇබිත්තක් කමතකට මුවාවෙන්න.
නළලතේ හාද්දක් තියන්නම්
කාටවත් නොපෙනෙන්න පාත්වෙන්න.

දල්වන්න ගිනිමැලය
ගල්වෙන්න කලින්
අප
සීතලට.

සුදු ගවුම් ඇඳගෙන
බාල් නැටුමට ප්‍රමාදව
ලහි ලහියේ දිව යති
වලාකුළු කෙල්ලන්.

දොරවල් අගුළු ලා
යතුරුත් අතට ගෙන
උන් එනතුරු නිදි මරති
වයසක බස්සන්.

තැනින් තැන දුවගොස්
දූවිලි නාගෙන
ඇඟ සෝදගන්න යති
දඟ සුළං කොල්ලන්

මේ විසල් විශ්වයේ
අසිරි දේ නරඹමින්
මං මුළා වී නමුදු
ඉතා සතුටින් මං.

ස්තුති කරමි
බොහෝ තත් සිඳුනද
පෙරමෙන් හොවා ළයමත
සුසර කරමින් අවසාන තත
ඉතිරිවූ ප්‍රේමය සුරකින
ඔබේ මුදු දෑතට!

ලොකු ගෙයක්
කුඩා මේසයක්
වියපත් යුවළක්
රස විඳිති උණු බතක්.

පිඟන් රාක්කය මත
පිඟානක් ඇත තවත්
වසර ගණනක සිට
බත් කන්න නාවත්!

අලියන්ටත් සිහින ඇත
හෙන්ඩුව අහලක නැතිවිට
පුංචි ඇස් වලට පෙනෙන.
කුහුඹුවන්ගේ සිහින මෙන්ම
අහිංසක!

.
භාවනායෝගීව නුඹ
ගං ඉවුර මත
නිහඬය ගඟද ගහකොළද මසුන්ද
ඔබේ හඬ අසනු රිසිව!

නැවතුනොත්
නවතිනවද?

අපේ අල්ලපු ගෙදර
නිතරම සාද පැවැත්වෙන
නෑ මිතුරන් නිතර යන එන
පොඩි උනුත් දුව පැන ඇවිදින
බැදුම් සුවඳ කටට කෙල උනවන
හිනා හඬවල් හරිම සද්දෙට
ඕවා මහ බොරු වැඩ!

මට බෑ
සරත්චන්ද්‍ර කියන විදියට
වැද්දට කඩුව දෙන්න.
මං දෙන්නෙ
රාමට!

දෙවියන් අතරද
සිටිය හැක ඉඳහිට
මනුස්සකම් ඇති අය
බෙහෙතකට ගන්නට!

අපි මුලින්ම
හෙණ්ඩුවක් ගත්තා.
කවදාහරි දවසක
අලියෙක් ගන්නකන්!

ප්‍රියය

නින්ද නොඑයි.

මටසිළිටි ඇතිරිලිය

සුවඳ පැන් ඉස ඇත

ඔබ හිස තැබූ තැන

ලකුණකි වළගැසුණු .

ප්‍රියය

නින්ද නො එයි.

සඳ පහන මායාකාරීය.

මඳ නළද සීතය

ඔබ වැතිර හුන් තැන

සුවඳකි පිරිමි.

ප්‍රියය

නින්ද නො එයි.

ඉක්කා ගසයි වවුලෙක්

සර සර හඬකි අතු පතර.

ඔබ ස්පර්ශ කල තැන්හි

රිදුමකි මිහිරි.

ප්‍රියය
නින්ද නොඑයි.
දොරක් වැසෙන හඬ ඇසෙයි
පියවර හඬක් වියැකෙයි
යලි හෙට දිනක් ඇත්දැයි
නොසිතා හිඳිමි.

ප්‍රියය
නින්ද නො එයි!!!!

.

අනවසරයෙන් ගෙට පනින

උතුරු දිග සිහිලැල් සුළඟ

නිරතුරුව මතක් කරදෙයි

මගේ දෑසේ පටු බව.

දුර ඈත කොදෙව්වල

හමු නොවූ මිතුරන්ද

නොගිය මං මාවත්ද

තව බොහෝ ඇති බව.

පහන් දැල්වෙන නිවෙස් තුළ

නවකතාවල චරිත ඇති බව

පල්ලිවල පන්සල්වල

ඝණ්ඨාර නද දෙන බව

මෙතෙක් පෙම් නොකළ පෙම්වතුන්

මඟ බලා සිටිනා බව

මෙතෙක් පා නොතැබූ කඳුවල

වර්ණවත් මල් පිපෙන බව

උඩු සුළඟට හසුව

සියොතුන් පාව යන බව

මගේ ජීවිතය බැඳගත්

මුදුන් මුල් තිබෙනා බව

අනවසර උතුරු සුළඟ

මතක් කර දෙයි නිතරම!!!!

....ඒ දෙදෙන .....
ඇය සිතා සිටියාය
සියල්ල සතුටින් කෙලවර වෙතැයි.
ඔහු කියා දුන්නේය
එය එසේ නොවෙතැයි!

මම
සියලු වීදිවල පහන් දල්වමි.
ඇය
නිවසේ පහන දල්වනු ඇති!

අද නඩු දිනයය.
පැමිණිලිකරුත්
විත්තිකරුත්
විනිශ්චයකරුත්
මා වෙන!

....පොරොන්දු.....
ගොඩවෙන්න පළමුව
ඔබ හා ඈ සිටින ඔරුවට
පිළින දිය යුතුය ඔබ
සමබර බව රකින බව .

බැරිවෙලාවත් හෙම
සිදුවුවහොත් ගිලෙන්නට
පළමුව කර තබාගන්නේ
මා බව සපථ කල මැන.

ගිරි කුලක් නගින විට
පා ලිස්සා යන විටෙක
පළමුව අත හරින්නේ
ඈ සුරත බවකිව යුතුය මට!

........තොටියා......
සියල්ලන් එතෙර කළ පසු
තුමූම එතෙර විය යුතු!

මේ මල් පොකුර
ඔබ මට දුන් දේවල්වලට.
මේ මල් වට්ටිය
ඔබ මට දෙන දේවල්වලට.
මේ මල් වත්ත
කවදාවත් නොදෙන දේවල්වලට!!!

ජීවිතේ
දිගයි මෙන් පෙනෙන
කොටයි මෙන් දැනෙන!..

.

ඉදින්...,
අප ඇවිද යමු
සමතලා පහත් බිම්වල
කඳු නගින විට දැනුන තෘප්තිය
එකිනෙකාහට මතක් කර කර!..

දිය පහර
තිබිය යුතු තැන තබා නැත.
මල් පඳුර
පිපිය යුතු ලෙස පිපී නැත!

සොඳුරිය...,
බත් පත බෙදන විට
මඳක් වැඩියෙන්
ආදරය බෙදන්න.

හිමියනි...,
මා උයා ඇත්තේ
ගෙදර එනවිට
ඔබ ගෙනා දේවල් පමණි!

......ටෝකියෝ මතක....
හිම කබා පොරෝගත් සුදුම සුදු අහසක්
රතුපාට බල්බ් දැමු ඇපල් වතු යායක්
විදුලි දුම්රියක් තුල ගෙවුන පැය ගානක්
දෑත මත නතරවුණ අනවසර දෑතක්!

හිස් කළගෙඩි
කොයිතරම් නම් සතුටින්ද
ඉහිරෙයි කියා
කිසි බයක් නැතිවිට !

*****

රත්නපුර පෙරහැරෙන්
සොරකම් කලෙමි
මහබඹාගේ මුහුණු දෙක.
හිනැහෙන එක
ලෝකෙට.
අඬන එක
ගෙදරට!

.
පුතේ නුඹ තරහද
පොඩි කාලෙ ටොකු ඇන්නට
ඉක්මනින් ලොකු වෙන බව
දැනන් උන්නේ නෑ මම.

බත් එපා කිව්වම
ගුලි හද හදා කැව්වට
ළඟක හිටියානම් අද
එපා දේවල් දෙන්නෙ නෑ මම.

කරුවල වෙලාවක
ගේට්ටුවෙ හඬ ඇහුණම
අම්මෙ මං ආවා
කියන හඬ ඇහෙනවා වැනි මට.

එදා නොදුන්න දේවල්
හුඟක් ඇත ඔබට දෙන්නට
එහෙත් මම දන්නෙමි
දැන් කිසිත් ඉල්ලන්නෙ නැති බව!

.

අපි හැම සනීපෙන්
අසනීප බවක් දැනුනට
දැන් ඒක පුරුදුයි.

පොඩි එවුන් දැන් ලොකුයි
ඒත් තව දුරටත්
ඉගෙන ගන්න කැමතිලු.

මාත් ඔහෙ ඉන්නවා
වියගහේ බැඳ ඇති
හරකෙක්ගෙ ගානයි.

වසන්තය ඇවිත් යනවා
සිසිරය නවතිනවා
හිතම හිරිවැටෙනවා.

මං ආයෙ එනවා
හිරිවැටුණු හිත අරන්
ඔබේ දෑතේ තියනවා!

තාලයක් මුමුනනවා
හිස උරහිසේ හොවනවා
නිහඬව ලඟටවී
අතින් අල්ලන් ඉන්නවා!

...ගේෂා ...
ප්‍රගුණ කර ඇත
හඬන අන්දම
කඳුළු නොමැතිව.

තවරලා ඇත
ඝනට වත්සුණු
හැඟුම් යටකර.

නියම කර ඇත
රැවටෙනා ලෙස
ඔබට හා මට!

ඉතින් ...,
අන්තිමට මොකද වුනේ?

අපි ඇවිදගෙන ගියා
ගොළුවෝ වගේ.
ඉර වැටුනා "ජබොක්" ගාලා
මුහුදට.
මම ඇඬුවා.
එයා ලේන්සුව දුන්නා.
මල් මහපු ලේන්සුවක්
මගේ නෙමෙයි.
හීනි සුවඳකුත් එක්ක.
මගේ නෙමෙයි.
ඉතිං...,
මට තේරුනා
එයත් මගේ නෙමෙයි!

ඇතුගල යට
අපි දෙන්නා
තවම ඉන්නවා
බැරි වෙලා වැටෙන
හීන අහුලන්න!

හැන්දෑවේ පහට
දොරවල් ඇරන්
එලියට බහී
රස්සාවල්!

ඔබේ ලොකු අත
තවම රස්නෙද
කියා ලිපියක්
එවනවද මට?

මගේ කෙහෙරැළි
නොගෑවෙන ලෙස
ඔබේ උරහිස්
උස ගිහිල්ලද?

හිනා වෙනකොට
දකුණු කම්මුල
වල ගැහෙනවට
ඈත් කැමතිද?

දෙවිවරුනි
කල් ඇතුව
පහන් එළි
දල්වන්න.
හිල් හැදුණු
අහස මත
තරු ලෙසින්
බබළන්න!

මා නම් ගැහැණිය!

නොකියන්

සීතාව යයි.

නොපළඳන්

පතිවතේ කිරුළ.

මාද ගැහැණියකි.

වෙනස නම්

සිත දුබල වූ විට

වරම් නොලදිමි.

වරම් ලද හැමවිට

සිත ප්‍රබලවිනි!

කහ මල් ගහේ තාමත් මල් පිපෙනවද
උඳුපියලිය කන්ට සාවුන් එබෙනවද
මල් ගහ යට බංකුව තවම තියෙනවද
අපි නැති උනත් වෙන දෙන්නෙක් ඉන්නවද
...
රන් මුදු ලූ අතින් බත රස කෙරෙනවද
සුදු මුදු සේල පහසින් හිත සැලෙනවද
පැටි මඳහසින් මැදුරේ අඳුර මැකෙනවද
ඉඳ හිටකවත් මා ගැන සිහි කරනවද

හිනාවක් හුළඟ අතවත් එවනවද
කඳුලක් එවන්නට මග තොට කියනවද
සුසුමක් වෙලා කම්මුල් මත රැඳෙනවද
දවසක් ඇවිත් මං ළඟ නිදි වරනවද????

මිනිසුන්ට
මෙච්චෙර ගමන් තියේද යන්න
විවිධාකාර ඇඳුම් ඇඳගෙන,
කාර් වල, බස් වල, පයින් .
...බලන්න..
උන් සිනාසෙන අන්දම
පවුල් පිටින් කොහේ යනවද?

අපි වගේ
වේලාසන ගෙදර ඇවිත්
ක්ෂණික හොද්දක් හදල
එක දිගට ...
පුටුවෙ නින්ද යනකන්
රුපවාහිනිය බලන් නැතුව
හිනාවෙවී පවුල් පිටින්
කොහෙ යනවද?

කතා කරල කරලම
සියලුම දෙබස් ඉවරවුන
නිහඬ චිත්‍රපටියක වගේ
පුරුද්දට හැම දේම
මුනෙන් මුණ බලාගෙන.
අනේ! මන්දා මේ මිනිස්සු
කොහෙ යනවද
ගෙදර ඉන්නෙ නැතුව?

තරහ ගොස්
වවුලන්ට
පියරු සේදුන බැවින්
වැස්සට.

හිනා යයි
ගෙම්බන්ට
සාදයක් ඇති බැවින්
ළඟ ළඟම.

වැඩ වැඩියි
කුඹින්ට
ඔරු පාරු නැති හෙයින්
ගොඩවෙන්ට.

කම්මැලියි
කපුටන්ට
තෙමුණ ගහ කොළ අතර
නිදියන්ට!

හුදකලා බස්සෙක්
නිදි කිරයි සීරුවට
කොස් ගහේ කෙළවර

සුදු කමිස ඇඳගත්
දෙවිවරුන් පොත් බලති
වලාකුළු යහන් මත.

හදිසියේ අවදිව
වතුර ඉල්ලා හඬති
ගෙඹි ළමයි රොත්තම.

යුග ගණන් මතකය
නින්ද පලවා හැර
මා තවම අවදිව!

එකටම මහළු වෙන්නට
ගිවිස ගත් අප දෙදෙන
දෙතැනකට වී අද
තනි තනිව මහළුවෙන.

දන්නා කියන ඇළ දොළ
කලාතුරකින් ඇස් හැර
ඔබ කොහේ වෙත්දැයි
රහසේම විමසන.

කිසිවකුත් නොදන්න
මා සමග යන තැනැත්තෙක්
ගිවිසගෙන නොසිටියද
මාත් එක්කම මහළු වෙන!

පෙම්වත...,
අපි ආයේ හමුවෙයි
සැකක් නෑ.
ඒත් දැන් ඉන්න ඔබ නෙමෙයි.
..මේ ඉන්න මා නොවෙයි.
බර පොදි වල බරින්
ස්වල්පයක් බිමට නැමුණු
වෙන දෙන්නෙක්.
මලුත් පිපෙයි
කුරුල්ලොත් හඬයි
ඒත් වෙනස් විදියට.
පිටවී ගියපසු නැවැත්වූ තැනින්
යලි එනු නොහැක සුපුරුදු නමින්.
එහෙයින්...පෙම්වත
ඇස් වසා හිඳින්න

ජීවිතේ
ඇත්ත නොපෙනෙන ලෙස!

තරුණ කල
දම්වැලෙන් බැඳගෙන
දුකසෙ රැකගත්තෙමිය
කාලය.
දැන් ඉතින්
කෙවිටකින් තල තල
එලෙව්වත් යන නොයන
ගානය!

කන්ද....
ගස් වලට වඩා උස්.
කන්ද මුදුනෙ ගස්
කන්දට වඩා උස්!

ලොවේ කොයි තැනක හරි
හුදකලා ගසක් යට
මගේ නම ලියා ඇති
කුඩා කළු ගලක් ඇත.
...
පෙරලලා බැලුවහොත්
මංජුසාවක දමා
සුරක්ෂා කරන ලද
පැරණි හදවතක් ඇත!

හිතුමතේ ගොඩ ගලන හුළඟට
අත වනා රෑ දවල් නැතුවම
වෙහෙසිලා ගස් කොළන් සේරම
හිසනමා සැරසේය නින්දට!

පිටුපා සිටියෙමි
සත්‍යයට.
මටත් නොකියා
පිටුපසින් විත්
මුහුණ ළඟටම!

ඔබ කැමති ජීවිතය......
පින්සල් පාර නොපෙනෙන්න
මටසිලිටි ලෙස පින්තාරු කල
නිවැරදි වර්ණ සංකලන යොදා
රිදී රාමුවක කොටුකල සිතුවම

මම ආස විදිහ.....
එහෙන් මෙහෙන් පාටකල
වැරදි තැන් මකා සකස් කල
තව තවත් වැරදෙන්න ඉඩ තියෙන
රාමුවෙන් ගැලවූ කළු සුදු සිතුවම!

...සොයමි...
නොදැන
දිගුකල හෙයින්
ඇඟිල්ල
අකාලේ මැකීගිය
දේදුන්න!

ආලය...,
කාලය නොගෙවා
ලද ඇසිල්ලෙම
යහමින් සොඳින්
අනුභව කල යුතුය
පිළුණුවිය හැකි බැවින් විගස!

කාලය.....,
උගුරින් උගුර
බිඳෙන් බිඳ
තලු මරමින්
රස විඳිය යුතුයි.
ආ මොහොත
යළි නොඑන හෙයින්!

පාගන්න එපා
තණ බිස්ස
රිදෙයි
උඳුපියලි මල් වලට!

දියෙහි පාවෙන
මෘදු තණපත්
මසුන් සේ ගෙන
භාවනාවක
කොකෙක්!

මා ප්‍රියය......!
වෙහෙසය මට
ඔබට මෙන්ම.
තව දුර යනු නොහැක.

ගිලිහුනේ කෙලෙසකද
කොයි ලෙසද නොදනිමි
පැමිණි මග අප දෑත බැඳගෙන .

මල්පෙති සිපගෙන
කවි කියූ යුගය අවසන්ය
කටු ඇනී රිදුම් දෙයි දෙතොලම.

යා යුතුය තවත් දුර.
හමුවේද නොවේවිද නොදැනම.
රැයවල්ද දහවල්ද පසුකර.

හාදුවක් තියා යමි
කවුළුවේ වීදුරුව මතුපිට
දෙතොල රඳවනු පිණිස
එතැනම !

.

අන්තිමට
අපි ඉඳන් උන්නු තැන
ටොපි කොළ දෙකක්
තැලුණු තණකොළ තීරුවක්
තුනී විලවුන් සුවඳක්
ගල් ගැහුණු කඳුලක් !

මමය නැව්තොට
බොහෝ නැව් නොනවත්වන
නැවත්වුව නොරැඳෙන
රැඳුනද නැංගරුම් නොලන.

ඔබ රැඳි නෞකාව
පෙනෙන නොපෙනෙන මානයේ
නැංගරුම් ලා
නිරතුරුව සිත රිදවන!

...කුඩා තේ බඳුන...
බඳුන බිඳි කල
බඳුන නැත.
තේ ඇත.
පොළොවෙහි ගැළුවද
කඩමල්ලකට ඉරුවද
තේ ඇත.බඳුන නැත.
මනස හා සිරුර මෙනි.
(SMALL BUDDHA චිත්‍ර පටියෙන් ඇහිඳ ගතිමි.)

යුරේකා! යුරේකා!
සොයා ගත්තා
අඳුරේ වේගය
ඔබ- මා- හැර- ගිය- දින!

මං තවම ඉන්නවා
පාළු ගුරු පාරවල
නොගැඹුරු දිය කඩිතිවල
නමක් නැති කඳුවල
නිමක් නැති දෙනිවල
අග මුලක් නැති පොත්වල
තේරුමක් නැති ගීවල
කාලය රවට රවටා
මං තවම ඉන්නවා.
එකම එක මොහොතක්
ආපහු හැරෙන තුරු ඔබ
මං බලා ඉන්නවා.
හඳුනන එකම බැල්මක්
ම'දෙස හෙළනා තුරු
ශෝකයෙන් ඉන්නවා!

ගිලිහෙන්න ලං ළංවූ
මලක් වුව
සිහිල් සුළඟකට
දොර වසනු නැත!

ආදරේ මේ තරම්
ගැඹුරු බව දැනුණිනම්
ආදරේ නොකරන්ට තිබුණා.

ජීවිතේ මේ තරම්
විසල් බව පෙනුණිනම්
ජීවිතෙන් සමුගන්ට තිබුණා.

සිනාවේ ඔය හැටිම
හිස් බවක් දැනුණිනම්
කඳුළු හෙළමින් ඉන්ට තිබුණා.

ආයෙමත් අප දෙදෙන
හමුවෙතැයි සිතුණිනම්
අතීතෙම නවතින්ට තිබුණා!

සරස්වතියටත්
පත්තිනි දේවියටත්
එක යහනෙ
සැතපීම අපහසුය!

සත්‍යය.....,
බිම දම දමා පාගන
වෙල්ලාවෙ දමා සෝදන
කුරුසයේ ගසා වධ දෙන
එහෙත්....
හිස ඔසවාන නැගිටින!

මල'සුන තබා පුදදෙන
විසිතුරු වර්ණ ගල්වන
මනහර වස්ත්‍ර අන්දන
එවිට....
හිස නමාගෙන හිනැහෙන!

සඳක්..,
කැටපතෙන්
සඳක් නරඹයි
සඳක් යට!