ජීවත්වෙමින්ම
මියගිය හැක.
ලියන කියවනවිට
කන බොන නිදනවිට
සිනාසෙනවිට හඬනවිට
ඇවැසි කුඩා නිමේශයක් පමණය .
මා මියගිය ලෙසම...,
ජීවත්වෙමින්!

ගල්කුලක්....
ඔසවන්න බර වැඩි
වටෙන් යනු දුර වැඩි
උඩින් යනු උස වැඩි
හද මත!

මියගිය අර්ධයය
හොඳම අර්ධය!

කුඩා අතක්...
අතරමග අත හැරුණු
දමා එන්නට සිදුවුණු
දැන් ලොකු ඇති.
සිනිඳු නැතුව ඇති!

ඔබ හෙට
එනු ඇත.
හෙට යළි
නොඑනු ඇත!

සැඩ සුළඟකට
නිවුන ගින්නක
අළු අතර රැඳි
ගිනි පුපුරු ඇත
මුදු සුළඟකට
වහා ඇවිලෙන...!

....ලෙනින්ටත් වැරදුණි...
මිනිසා දුටුවාට
මිනිසා තුළ සිටින
සත්වයා දුටුවෙ නැත.

සඳ
ඇවිත්
ගිහින්.
දැන් ඉතින්
දිගටම
කළුවර...!

කිසිදින නොතිබුණි
හැන්ද මා අත.
හැමදාම තිබුණේ
පිඟාන පමණමය!

සොහොන් පාලකය..,
අමතක නොකර
පහන් දල්වන්න
මළවුන්ට මග නොවරදින ලෙස!

මෙදා පාරත්
නොගැලවෙන ලෙස
මඩේ හිටවමි
ඉතුරු ඉනි ටික..!

ඇට මැස්සෝ
මං එනකල්
ඉගිල්ලෙන්න
බොට තහනම්.

බොවාරි මැඩම්
කවුරු නාවත්
මං එනවා
නුඹ බලන්න.

කැලැන්ඩරේ
දුවල ගිහින්
සොඳුරු දවස
අරන් එන්න!

මගේ
කණකොක් ප්‍රේමය
ඉගිලෙන්න
තහනම් කල !

ඔබ මගේ සිත
කැබලි කල පසු
හැම කැබැල්ලෙම
ඔබේ රුව ඇත.

පෙරට වැඩියෙන්
දහස් ගුණයක්
මගේ සිත තුල
ඔබ රැඳී ඇත!

තරණය කරයි
ගවයා
චණ්ඩ ගංගාව.
එගොඩට යයි
ගොණු පිට
ගව පල්ලාද!

සත්‍යය බොහෝවිට
අන්තිමට පැමිණෙයි.
සෙමෙන් අඩි තබා
සොරෙකු මෙන්!

සඳ....,
කොස් ගස උඩ
අඩක් නිරුවත්ව
හඬමින්.

වවුලන්....,
කොස් අතු අග
සඳ නිදියනතුරු
තරහින්.

ඉතා උස මිනිසුන් මැද
ඉතා මිටිවී සිටීමේදී
දෙපැත්තක් ඇත.
කකුල් වලට පෑගිය හැක
(ප්‍රවේශම් වුවහොත්)
කකුල් අතරින් රිංගිය හැක.

කවුඩන් ගාල් වෙති
කැදැලිවල.
රොස් වෙන බතක සුවඳක්.
බඩගිනි පොඩි උන්!

අත්...!
මිට මොලවාගෙන
උපදී.
අල්ලාගෙන
නැගිටියි.
වෙලාගෙන
සැරිසරයි.
දිග හැරගෙන
යන්ට යයි!

...එකම ලුණු....
කන විට

රස
බොන විට

විස!

වැලි කැටය
හද තුල
ඉවසමි.
මුතු ඇටයක්
වෙන බැවින්..!

අඳුරේ
පහනක් අතින් ගත්
අන්ධයෙක්
ගෙදර යයි.

බිය වන්න
ඔබ ඔසවා තබන අය ගැන
නොසිතන තරම් ඉහලට.
පොලවේ ගසන වේගය
නොසිතන තරම්
දරුණු විය හැක....!

පිටව ගියපසු
සියලු බැතිමත්හු
සැනහී ගිය සිතැතිව...
දෙවියන් වහන්ස!
හෙමිහිට වැතිරෙන්න
අල්තාරය මත
ඔබේ තුවාළවල
සැරව පිහිදන්න!

අපි සිහින දකින්නෝ වෙමු.
මේ අහන්න !
සිහින බිඳෙයි.
සිහින එළිවෙයි.
සිහින විකිනෙයි.
එහෙත් ...,
ඒ සිහින හැරුනුකොට
තවත් සිහින ඇත.
සිහින නැත්නම්
අපත් නැත!

ගැහැණුනි...,
සිරුරට ගැසූ ඇන
ගැලවිය හැක
සුවකළ හැක 

හදවතේ ඇනුණු ඇන
ගැලවිය හැකි
වෙදැදුරෙක් නැත.

කළුවර
කඳුවල
තැන තැන
පත්තුවේ
පවුල්..!

මීදුම...
උගුලකට හසුව
රබර් වදුලේ,
කෙසෙල් කොළ ඉරෙන සුළඟටද
කැටුව යන්නට නොහැකිව.

වලාකුළු..
කඳු මත වැතිර
හිරු එළියේ,
කුරිරු රැස් දහරින්ද
සැඟව ගත නොහැකිව.

මගේ සිත...
කඳුළු ඇස් ඇතිව
ඉතා ගැඹුරු,
ප්‍රපාතයකට ඇද වැටී
ගොඩට එනු නොහැකිව.

දර මිටියක් හිසින් ගත්
කුඩා කෙල්ල...
ගවුමේ ඉරුණු තැනට
ලොකු කටුවක්ද
අවුල් වූ වරල පුරා
මල්ද ගසාගත්...!

ගබඩාවේ
වෙස් මුහුණු හිඟ බැවින්
විකටයාගේ මුහුණ පැළඳගෙන
ඉලව් ගෙවලටද යාමට සිදුවේ!

ඇගෙ සිනිඳු වරලස
මගේ රළු මුහුණ මත
මල් සුවඳ වගුරවයි
මට මා මතක නැතිකර..!

පුදසුන මත
සියලු මල් අතරින්
එක් කුඩා සුදු මලක්
සුදීප්තව
පරව යන බව දැන දැන
පරව යන්නට නොබියව
නිවුන හෙයින්......,
නොනිවෙන ලොව.

ඔබේ ලොකු උරහිස
ඉඩ ඇති නේද
අප දෙදෙනාටම
වැළපෙන්න?

පෘතග්ජන ගැහැණියට
පළමු ගල
පෘතග්ජන පිරිමියෙකුගෙන්!