.
නන්නත්තාර සැඳෑවක
උමතුවෙන් මෙන් බලාඉමි
ඔබේ සීතල ඇඟිලි තුඩු
හිස පිරිමදිනතුරු පමාවෙමි.
ඔබ හිඳී තැන්පත්ව
පබඳිමින් මියුරු කවිපද
සෙමින් දොර වසා නික්මෙමි
කළුවරේ හිස ගසා වැළපෙමි.
ප්රියේ!
කල් ඉකුත් නොවන මතක ඇත
ප්රේමයෙන් බැඳුනු එදවස
නාඩි වැටෙනා තැන සොයා
සිඹ සිඹ සැනැහුණු අත්ලක.
I have heard about parallel life. I feel i also have a parallel life to the blogger. These words are a crystal clear reflection if my soul
ReplyDelete