ආලය...,
කාලය නොගෙවා
ලද ඇසිල්ලෙම
යහමින් සොඳින්
අනුභව කල යුතුය
පිළුණුවිය හැකි බැවින් විගස!

කාලය.....,
උගුරින් උගුර
බිඳෙන් බිඳ
තලු මරමින්
රස විඳිය යුතුයි.
ආ මොහොත
යළි නොඑන හෙයින්!

පාගන්න එපා
තණ බිස්ස
රිදෙයි
උඳුපියලි මල් වලට!

දියෙහි පාවෙන
මෘදු තණපත්
මසුන් සේ ගෙන
භාවනාවක
කොකෙක්!

මා ප්‍රියය......!
වෙහෙසය මට
ඔබට මෙන්ම.
තව දුර යනු නොහැක.

ගිලිහුනේ කෙලෙසකද
කොයි ලෙසද නොදනිමි
පැමිණි මග අප දෑත බැඳගෙන .

මල්පෙති සිපගෙන
කවි කියූ යුගය අවසන්ය
කටු ඇනී රිදුම් දෙයි දෙතොලම.

යා යුතුය තවත් දුර.
හමුවේද නොවේවිද නොදැනම.
රැයවල්ද දහවල්ද පසුකර.

හාදුවක් තියා යමි
කවුළුවේ වීදුරුව මතුපිට
දෙතොල රඳවනු පිණිස
එතැනම !

.

අන්තිමට
අපි ඉඳන් උන්නු තැන
ටොපි කොළ දෙකක්
තැලුණු තණකොළ තීරුවක්
තුනී විලවුන් සුවඳක්
ගල් ගැහුණු කඳුලක් !

මමය නැව්තොට
බොහෝ නැව් නොනවත්වන
නැවත්වුව නොරැඳෙන
රැඳුනද නැංගරුම් නොලන.

ඔබ රැඳි නෞකාව
පෙනෙන නොපෙනෙන මානයේ
නැංගරුම් ලා
නිරතුරුව සිත රිදවන!

...කුඩා තේ බඳුන...
බඳුන බිඳි කල
බඳුන නැත.
තේ ඇත.
පොළොවෙහි ගැළුවද
කඩමල්ලකට ඉරුවද
තේ ඇත.බඳුන නැත.
මනස හා සිරුර මෙනි.
(SMALL BUDDHA චිත්‍ර පටියෙන් ඇහිඳ ගතිමි.)

යුරේකා! යුරේකා!
සොයා ගත්තා
අඳුරේ වේගය
ඔබ- මා- හැර- ගිය- දින!

මං තවම ඉන්නවා
පාළු ගුරු පාරවල
නොගැඹුරු දිය කඩිතිවල
නමක් නැති කඳුවල
නිමක් නැති දෙනිවල
අග මුලක් නැති පොත්වල
තේරුමක් නැති ගීවල
කාලය රවට රවටා
මං තවම ඉන්නවා.
එකම එක මොහොතක්
ආපහු හැරෙන තුරු ඔබ
මං බලා ඉන්නවා.
හඳුනන එකම බැල්මක්
ම'දෙස හෙළනා තුරු
ශෝකයෙන් ඉන්නවා!

ගිලිහෙන්න ලං ළංවූ
මලක් වුව
සිහිල් සුළඟකට
දොර වසනු නැත!

ආදරේ මේ තරම්
ගැඹුරු බව දැනුණිනම්
ආදරේ නොකරන්ට තිබුණා.

ජීවිතේ මේ තරම්
විසල් බව පෙනුණිනම්
ජීවිතෙන් සමුගන්ට තිබුණා.

සිනාවේ ඔය හැටිම
හිස් බවක් දැනුණිනම්
කඳුළු හෙළමින් ඉන්ට තිබුණා.

ආයෙමත් අප දෙදෙන
හමුවෙතැයි සිතුණිනම්
අතීතෙම නවතින්ට තිබුණා!

සරස්වතියටත්
පත්තිනි දේවියටත්
එක යහනෙ
සැතපීම අපහසුය!

සත්‍යය.....,
බිම දම දමා පාගන
වෙල්ලාවෙ දමා සෝදන
කුරුසයේ ගසා වධ දෙන
එහෙත්....
හිස ඔසවාන නැගිටින!

මල'සුන තබා පුදදෙන
විසිතුරු වර්ණ ගල්වන
මනහර වස්ත්‍ර අන්දන
එවිට....
හිස නමාගෙන හිනැහෙන!

සඳක්..,
කැටපතෙන්
සඳක් නරඹයි
සඳක් යට!